jueves, 4 de diciembre de 2014

OS MICRORRELATOS DE NOVEMBRO: EUFORIA!


     Estes son algúns dos mellores microrrelatos deste mes, que tiñan como tema a euforia. Esperamos que vos gusten!

MEU ANIVERSARIO
     O meu aniversario cadra un 17 de xaneiro e o ano pasado cadrou en venres. Resultou que nun chuvioso venres cheguei a clase e ninguén me dixo nada. Pasaron as tres primeiras horas e de súpeto aparecen tras de min todos os meus compañeiros cunha tarta, unhas velas, un agasallo e un sorriso. Nisto comezan a cantarme o aniversario e a euforia e a alegría percorreron polas veas e comecei a sentir unha grande euforia.
 
EUFORIA
     Estaba inqueda no exame de Lingua galega, estudara moito para ese exame e non sabía se ía aprobar ou non. Todos os meus compañeiros dábanme ánimo, pero, pola contra, a profesora díxome que non sabía se ía chegar ao aprobado e meu ánimo baixou moito. Pasaron dous días e a profesora trouxo os exames, púxenme outra vez nerviosa, empezou a repartir os exames e o meu xustamente era un dos últimos. Chegou á miña mesa e entregoume o exame: ¡¡¡APROVEI!!! Soltei un berrido, nese momento estaba eufórica, os meus compañeiros viñéronme dicir que eles tiñan razón, que sabía que ía aprobar.


 
     Mi equipo iba perdiendo, pero yo gritaba y animaba con todas mis fuerzas a mis compañeros.
     Quedaban un par de segundos y solo nos llevaban un punto de ventaja. Entonces, Martín lanzó el balón al otro lado del campo en un impulso de desesperación...
     ¡PIIIIIII! ¡Canasta! ¡Habíamos ganado! Me levanté de un salto, con lágrimas en los ojos, pero en vez de mirar al héroe del equipo, me miraban a mí. Supongo que la silla de ruedas hizo mucho ruido al caer.


 
      Sentía a euforia polo meu corpo, polas miñas veas, polos meus ósos, sentía o vento na miña carfa, veía caras de horror polas ventás dese edificio que tanto odiaba, veía recordos bonitos que ía deixar atrás, pensei na miña familia, quedaban poucos metros para chegar ao chan, non quería ser un antes, pero non puiden retroceder, era demasiado tarde...
 

¿ALUCINACIONES?
     Abro sigilosa y con miedo la puerta del armario, un unicornio vestido con mil capas de ropa me da la bienvenida a un universo de desorden y color, yo no paraba de gritar, pero  era un grito diferente,  sentía como mi corazón iba como un coche en carreras ilegales, creo que a esa sensación la denominan euforia. En fin, que… tenía dos opciones: quedarme tres horas y colocarlo, o subirme en el unicornio y salir de la habitación.
    Fue algo incómodo salir por la estrecha ventana… quizás algún vecino nos vio.


SEÑORA
     La señora Euforia siempre está contenta, viste de colores vivos y va riendo y gritando de alegría: «Soy la mejor», «¡qué felicidad!», «puedo hacer de todo». Un día se encontró con el señor Desesperación, que siempre vestía de negro y hablaba muy bajito y con lágrimas en los ojos. Se enamoraron, pero su amor era imposible y se suicidó sin esperana. A Euforia no sabemos si le dio pena o no, porque siguió como siempre.


LA PLAZA EN FIESTA
     La gente estaba eufórica, los fuegos artificiales y los petardos hacían enloquecer a la multitud que allí se había congregado en ese día de fiesta nacional. Nadie se fijaba en la silueta que se hallaba sentada en un banco de la esquina de la plaza. De repente, un petardeo, la gente grita eufórica, otro más. Nadie se da cuenta de la silueta que cae al suelo en la esquina. Aquella que no entiende lo que es la euforia, y que lo último que oye es un grito eufórico de la multitud de la plaza.

LA SUERTE
    Había una vez un padre que, desde que tuvo trabajo, todas las Navidades comproba la lotería del Gordo de Navidad. Pasaban los años y la suerte no lo acompañaba.
     Un día, dijo a su familia:
     —Definitivamente, este año será el último en el que pruebe suerte.
     El 21 de diciembre se fue a la cama y en sueños aparecían los niños de San Ildefonso cantando su número:
     —21 152.
     —400 000 euros.
     Se despertó sobresaltado. Eran las ocho de la mañana. Salió hacia el taller.
     Llegó a su casa, se oía en la radio:
     —21 152
     —400 000 euros.

LIBERACIÓN
     Estaba tumbado en la hierba. Sentía a los pájaros volar libres por el cielo. Respiré hondo, y, por primera vez en años, el aire olía a aire, y no a humo. Era tal y como lo había soñado...
     Sentía como si tuviese algo en mi pecho luchando por salir afuera. Algo que llevaba guardado dentro de mí desde hacía años, que ahora peleaba por asomarse. Me levanté, y, mientras me alejaba, una gran sonrisa comenzó a iluminar mi pálida cara.
Porque ya no estaba en un campo de exterminio. Porque ya era libre.


O MILAGRE DA VIDA
     Laura non puido conter a euforia. Bágoas de alegría corrían pola súa cara coma se dun torrente se tratara. Nos últimos meses pasárao moi mal, mais o peor fora o día anterior, cunha dor que a invadía por dentro sen darlle tregua, obrigándoa a esforzarse ao máximo. Cando, semanas antes, o médico lle dixera que ían ter que acelerar a intervención, o corazón pararáselle. Por iso, cando despois de todo, o doutor falou, non puido evitar que esa alegría percorrera todo o seu corpo. E el soamente necesitara catro palabras: “Parabéns, é unha nena”.

miércoles, 12 de noviembre de 2014

En el mes de .... Los tebeos....


EL MES DE...

LOS TEBEOS

     Durente todo este mes, en la biblioteca del colegio podrás adentrarte en el mundo de los tebeos: Tintin, Asterix y Obelix... ¡Ven y disfruta de las aventuras del intrépido reportero y de los dos galos más divertidos!


miércoles, 5 de noviembre de 2014

Pequeños escritores: o noso concurso de microrrelatos


 PEQUENOS ESCRITORES: O NOSO CONCURSO DE MICRORRELATOS

     Durante todo o curso os nosos alumnos da ESO e de 6º de EP participarán nun concurso de microrrelatos. Cada mes terán que escribir unha pequena historia cun máximo de 100 palabras.
     No mes de outubro tódolos microrrelatos tiñan que ter como tema o medo. O resultado foi moi bo. Deixámosvos aquí algunhas das mellores historias, escritas tanto en galego como en castelán:

OUTRA NOITE MÁIS
     A porta de madeira vella renxeu con forza, esta noite máis que nunca, e eu refuxiábame debaixo da miña manta, que aínda estaba fría. Apertando os ollos con todas as miñas forzas e pechando os puños con tanto ímpeto que case sentía que me sangraban as palmas das miñas osudas e escuálidas mans, comezaron a caerme pequenas bágoas, deixando ver así o asustada que estaba. Desexei que fose unha pantasma, pero era o meu pai, outra noite máis.

LA MENTE TE PUEDE JUGAR UNA MALA PASADA
     Te despiertas en medio de la noche y miras con temor la sombra que desprende esa silla de escritorio situada en el fondo de la habitación llena de ropa. Enciendes la luz, te tiembla todo el cuerpo... pero ya puedes respirar con tranquilidad al comprobar que solo es un hombre sentado afilando lentamente el cuchillo que está sujetando.

AS FASES DO MEDO
     Non as coñeces? Chegados a este punto, deberías. Non te preocupes, eu chas recordarei. O calafrío foi a primeira, a que sentiches cando chegaches á casa e viches que a ventá estaba aberta. A segunda foi o temor, cando te decataches de que non a deixaras aberta ao saír.
     Debiches correr naquel momento.
     Sentiches espanto despois, no momento de ver unha silueta tranquilamente recostada no teu sofá. O terror percorreute deseguido, cando lembraches quen era eu, e para que estaba  alí. Nos teus ollos vin entón reflexado o pánico, que che fixo compaña nos últimos intres da túa vida.

MI OSITO ROSA
     Yo tenía un osito rosa de peluche. Mi osito era marrón, pero por las mañanas aparecía manchado de rojo, y lo lavé tantas veces que se volvió rosa.
     Mi osito rosa era el más bonito del mundo. Me protegía de la gente mala que me hacía daño. Hacía lo que hiciese falta, porque me quería mucho.
     Ahora ya no tengo a mi osito rosa. Me lo han quitado. Dicen que era malvado, que él fue quien los mató a todos. Pero ellos eran malos, y mi osito no. Si los mató, solo fue porque se lo pedí yo.


     No sé por qué, pero hoy tengo más miedo de lo normal. Eso de ver las películas de terror por la noche no me va. Estoy en el salón, en frente de una muñeca de porcelana mirándome, se apaga la televisión y se vuelve a encender, miro para la muñeca y no está. Me giro y la veo cogiéndome del brazo. Creo que es por eso por lo que tengo más miedo de lo normal.

INSEGURIDADE
     Como cada día estaba sentado no seu escritorio, non miraba para ningures pero a súa vista non paraba quieta. Sentíase inseguro dende que lle chegara aquela carta, pois o escrito non era do máis agradable. O feito en cuestión ocorrera unha semana antes, cando despois dun día intenso de traballo chegara á súa casa e atoparase cun sobre de cor branco enriba da mesa da cociña. Rexistrara o piso de arriba a abaixo pero non atopara signos de que alguén estivera nalgunha habitación. Desde aquel día xa non durmía ben e a luz da súa mesiña de noite non se apagaba xamais por medo a que na escuridade da noite aparecera un ser ou algo estraño que lle puidera facer dano.

LAS MUÑECAS EMBRUJADAS
     Matilda tenía seis años y vivía con sus padres y su abuela en una casa de campo. A su abuela le gustaba colecccionar muñecas antiguas, incluso tenía una habitación dedicada para ellas. Desde que la abuela murió hace dos años, cosas extrañas pasaban en la casa y misteriosos ruidos venían de la habitación de las muñecas. A veces cosas desaparecían y volvían a aparecer.
     Una noche un ruido que parecía ser de niños riéndose despierta a Matilda. Al abrir los ojos, una muñeca la miraba intensamente desde los pies de su cama. En unos segundos lo único que ve Matilda es negro.